Binnenkort is er een heel jaar voorbij sinds mijn laatste post werd gepubliceerd. Niet dat ik niets meer geschreven heb, maar die ene post met het goede nieuws dat ik aan de betere hand was, was nog niet afgewerkt dat ik al hervallen was. Die zit vandaag nog steeds in mijn concepten, maar is helaas al achterhaald.
De goede kant op, maar...
Beste volgers, allerliefste vrienden, ik moet toegeven: het valt niet mee om te herstellen van mijn inzinking. Toen ik dacht het ergste achter de rug te hebben, bleek het enkel het topje van de ijsberg. Als je eenmaal begint te graven, stoot je op allerlei oude, vergeten miserie waarvan je overtuigd was dat ze ondertussen verwerkt waren. Niets blijkt minder waar.
Het gaat zonder twijfel de goede kant op met mij, maar bij psychisch letsel komt er nu eenmaal meer kijken dan bij bijvoorbeeld een gebroken been. Het heeft meer tijd nodig dan ik had gedacht en niemand kan mij vertellen hoelang ik nog medicatie zal nodig hebben.
Wonderpilletje?
Door dagelijks een pilletje te slikken, is de storm wel gaan liggen. Angst en dwang zijn onder controle en psychotische episodes zijn totaal verdwenen. Mooi zo zou je denken, maar ik mis nu wel mijn "motortje", mijn drijfkracht. Ik raak niet meer vooruit.
In feite, vind ik het ronduit angstaanjagend hoe een minuscuul molecule voor zulke ingrijpende veranderingen in mijn gedrag en denkwijze kan zorgen.
Waar ik vroeger alles krampachtig onder controle wilde hebben, laat ik nu alles over me heen glijden. Ik heb ineens ook vrede met mijn imperfecties, terwijl ik er voorheen letterlijk ziek van werd. Ook schiet ik niet meer meteen in paniek als ik even niet productief bezig ben, of geld 'verkwist'. Tenzij ik mijn medicatie vergeet in te nemen! (knipoog).
De keerzijde van het wonderpilletje is helaas even indrukwekkend: De banaalste zaken stel ik uit naar later, maar later komt nooit. Ik neem mijn telefoon niet meer op of zelden, reageer niet op berichtjes en mails, laat mijn administratie links liggen en zit soms een ganse dag te kijken naar True Crime series terwijl ik eerder geen half uur kon blijven stilzitten!
Afscheid nemen
Een deftige dienstverlening aanbieden lukt mij duidelijk niet onder medicatie, ik laat te vaak steken vallen. Het resultaat is dat ik ongeveer volledig werkloos ben, maar zonder vergoeding en met afstaan van btw en sociale bijdragen. Daar moet verandering in komen, zo kan het niet langer verder.
Na maanden dobberen heb ik de knoop doorgehakt. Binnen enkele weken stop ik met mijn activiteit.
Voor dat het doek (definitief?) valt, wil ik mijn trouwe fans nog de kans geven om een laatste keer af te spreken.
Het is regelmatig voorgevallen dat heren hun frustraties uitten over een dame bij wie ze vaste klant waren, die ineens van de aardbol leek verdwenen. Niet netjes vond ik, het minste wat je kan doen is een woordje uitleg geven, als vooraf aankondigen echt onmogelijk is. Zoiets zou ik nooit doen.
Wel, belofte maakt schuld, dus bij deze doe ik een poging om dit hoofdstuk niet in mineur af te sluiten.
“If you’re brave enough to say goodbye, life will reward you with a new hello.”
Paulo Coelho
Om een of andere reden, is zo goed als iedereen ervan overtuigd dat mijn bijzondere job de oorzaak moet zijn achter mijn inzinking.
Huisarts, psychiater, psycholoog, gezin en zelfs klanten menen dat ik beter af zou zijn met een andere job. Ze gaan uit van hun eigen perspectief en ik begrijp het ergens, maar die argumenten gelden niet voor mij.
Het is wel degelijk belastend, maar enkel lichamelijk en niet mentaal. De "onderonsjes" met mijn klanten geven mij net een boost. De verbondenheid tijdens intieme momenten voel ik niet in andere omstandigheden. Seks is voor mij de ultieme manier om contact te maken, geestelijk en lichamelijk.
Ikzelf heb dus helemaal geen zin om te stoppen met mijn activiteit! Ik ga het keihard missen. Ik ga jullie keihard missen!
Het werkt gewoon niet meer naar behoren voor het moment.
Geen idee wat de toekomst nog in petto heeft voor mij, misschien niets bijzonders meer, maar misschien wel een nieuwe, bruisende uitdaging met nieuwe kansen. Wie weet kan ik snel zonder medicatie verder en neem ik alsnog de draad weer op.
Liefs, Sharon