"Life isn't about waiting for the storm to pass it's about learning to dance in the rain"
Zonder twijfel, mijn lijfspreuk.
Er het beste van maken ondanks de obstakels en moeilijkheden. Tenzij je zelf iets aan de situatie kan veranderen, aanvaarden dat het is zoals het is.
Voor een perfectionist als ik, is het ook echt iets om bewust bij stil te staan. Het lukt mij aardig goed, ik laat me door niets of niemand tegenhouden. Ik vind steeds de kracht om terug te kaatsen nadat ik ben gestruikeld, mijn builen en littekens draag ik met trots.
Toch blijk ik nu in een zware storm verdwaald, hoe hard ik ook weerstand bied, ik word meegesleurd. Er is geen sprake van dansen in de regen, het enige wat nog lukt is overleven.
Het is niet omdat je de wet van Newton beheerst dat je niet tegen de grond gaat als je struikelt.
Hoe goed je je ook op iets probeert voor te bereiden, de kracht van de inslag is onvoorspelbaar en onvermijdbaar.
Je zult het wel gemerkt hebben, ik ben ineens weggevallen. Nergens nog actief en zelfs mijn mails en berichtjes blijven onbeantwoord. Niet echt van mijn gewoonte.
Er zat heel wat op mij af te komen, een verhuis naar een ander regio in een huis die nog heel wat mankementen vertoont, en pal op dat moment het eerste nestje pups van onze honden. Iedereen had het zien aankomen, ik was goed voorbereid en dacht dat het allemaal wel ging meevallen.
Helaas, ik moet toegeven dat ik mezelf heb overschat. De impact van het wegvallen van mijn routine is niet te overzien. Ik functioneer even niet meer, totaal verlamd door angst.
Angst en ik vormen al vele jaren een team, altijd en overal samen. In normale omstandigheden is het gewoon iets om rekening mee te houden, het hoort bij mij en ik draag het mee als een rugzakje. Soms wat zwaarder maar als mijn routine niet wordt verstoord is het amper voelbaar.
Nu is het heel anders, belemmerend. Ik leef al een paar weken in wat ik noem "survival modus", een hoge piek adrenaline en cortisol houd mijn brein gegijzeld. Alsof alle informatie achter slot en grendel zit, mijn lichaam vindt blijkbaar dat dat even niet nodig heb en focust op overleven.
Communicatie is voor het moment erg lastig, dat maakt dat ik mensen in de kou laat, wachtend op een reactie van mij. Een uitweg vinden lukt mij niet en de schuldgevoelens maken het allemaal erger. Ik wil helemaal niemand in de kou laten!
Als je mij in de voorbije weken heb gemaild of bericht, weet dan dat het uitblijven van een reactie niet persoonlijk bedoeld is. Het probleem zit niet bij jou, het zit bij mij. Aan de volhouders en trouwe klanten: jullie zijn echte kanjers! Op jullie kan ik steunen, in deze storm maken jullie echt het verschil.
THANKS!