5 mythes over sekswerk ontkracht.
Sekswerk is een van de meest besproken en bekladde vorm van arbeid. Daarnaast is het vaak onderhevig aan verkeerde voorstelling van zaken en speculatie.
Het stereotype beeld van sekswerkers, dat het allemaal drugsverslaafde, misbruikte, machteloze vrouwen zijn, gepimpt door gevaarlijke mannen aan klanten (waarschijnlijk getrouwde mannen) die rare en kinky seks willen, is, zoals de meeste stereotypen, gebaseerd op onwetendheid en angst.
In een vijfdelige serie, bespreek ik de meest gangbare stereotypen over prostitutie. De allereerste aanname wordt hieronder uit de doeken gedaan.
Mythe 1. Niemand wordt vrijwillig sekswerker.
Vrijwillige prostitutie, een omstreden kwestie en het grote debat in de Europese Unie.
Het ene kamp stelt dat prostitutie nooit vrijwillig kan zijn, maar per definitie een uitwas is van de onderdrukking van de vrouw. Volgens hen zijn prostituees gevallen vrouwen die medelijden verdienen en tegen zichzelf beschermd moeten worden.
Het andere kamp gaat uit van de vrije keuze, als vrouwen (of mannen) op die manier hun geld willen verdienen moet dat kunnen. Prostitutie moet daarom een gewone bedrijfstak worden.
Zoals vaak het geval is zit de waarheid ergens in het midden.
Gedwongen prostitutie.
Pooierschap en mensenhandel zijn jammer genoeg geen fabeltje, elk jaar belanden duizenden slachtoffers, waaronder kinderen, in Nederland, België, Italië, Thailand en de Verenigde Staten met het oog op seksuele uitbuiting.
Even op Google zoeken levert een hele lijst getuigenissen van slachtoffers die hun verhaal doen. Bij het lezen van die verhalen stel ik mij echter de vraag hoe het mogelijk is dat klanten niets gemerkt hebben?
Als ik dan op fora lees dat een bezoeker een dame beschrijft als: "Ze doet dit werk duidelijk tegen haar zin."; dan gaat er bij mij toch een belletje rinkelen. Misschien staat ze niet onder extreme druk van een Loverboy maar moet zij haar familie in Oost-Europa onderhouden, of een dure verslaving bekostigen. De vrijwillige keuze van een vrouw voor prostitutie is in sommige gevallen de enig mogelijke keuze om aan armoede te ontsnappen.
Uit onderzoek van de Amerikaanse klinisch psycholoog Melissa Farley blijkt dat, los van hoe vrijwillig deze keuze was, 74% van de vrouwen minderjarig in de prostitutie belandt.
Dit zet "vrijwillige keuze" in een ander daglicht. De keuze van een vrouw voor prostitutie is niet automatisch wat ze zelf wil, ook al heeft ze de keus zelf gemaakt. Dit aspect onderstreept op pijnlijke wijze de ongelijkwaardigheid van de man met macht en de vrouw zonder macht.
Wat is de verantwoordelijkheid van de klant?
Als klant is het niet eenvoudig om uitsluitsel te krijgen over het feit dat iemand op een of ander manier gedwongen wordt of zich gedwongen voelt om seks te verkopen. Er wordt aan de andere kant hard gewerkt om de illusie hoog te houden.
Verschillende Europese landen hebben als beleid het 'Zweeds model', in navolging van Zweden hebben ook Noorwegen, IJsland en Frankrijk voor het model gekozen. Behalve een verbod op bordelen en pooiers heerst daar een verbod op het kopen van seks.
De verantwoordelijkheid wordt dus bij de klant geschoven.
Ook in Nederland is er sinds 2014 een wetsvoorstel in behandeling dat de klant strafbaar stelt als hij weet of redelijkerwijs moet vermoeden dat de prostituee die hij bezoekt slachtoffer is van uitbuiting. Het doel van deze wet is het tegengaan van mensenhandel en gedwongen prostitutie. Voorwaarde voor een vervolging is dat de klant het opmerkt, of redelijkerwijze moet vermoeden, dat de prostituee gedwongen werkt. Klanten zeggen echter zelf dat ze het niet altijd zien of er sprake is van uitbuiting.
Signalen herkennen.
Klanten noemden tijdens een recent afgerond onderzoek vele signalen van gedwongen prostitutie: blauwe plekken, bepaalde tatoeages, een sigarettenafdruk op het lichaam, de bedrukte stemming van de prostituee, jonge leeftijd van de prostituee, mannen die het geld in ontvangst nemen, het werken zonder condoom, 24/7 beschikbaar zijn, de lage prijs die wordt gevraagd, sommige advertentieteksten, etc. Klanten blijken dus redelijk goed op de hoogte van de signalen die kunnen wijzen op seksuele uitbuiting. De bereidheid van klanten om uitbuiting te melden is echter niet groot en wordt zelfs nog kleiner als de wet in werking zou treden.
Beleid en wetgeving kunnen zich volgens mij beter richten op het vergroten van het bewustzijn van de negatieve kanten van prostitutie en het vergemakkelijken van de melding. Dit moet liefst snel, eenvoudig en anoniem kunnen gebeuren.
Dat biedt waarschijnlijk meer perspectief voor het tegengaan van gedwongen prostitutie dan het strafbaar stellen van de klant.
Door op deze knop te klikken komt u terecht op de website van Meld Misdaad Anoniem. Daar kunt u o.a. seksuele uitbuiting melden, volledig anoniem.
Maar, de 'Happy Hookers' dan? Bestaan die niet?
Het beste heb ik voor het laatst bewaard!
Ondanks de nood om de schrijnende toestanden onder de aandacht te brengen, is veralgemenen nooit een goed idee.
Er bestaat wel degelijk een groep sekswerkers die aangeeft dat voor hen het verkopen van seks een uiting van seksuele vrijheid is. Ze doen het omdat ze het leuk vinden, of/en omdat ze er geld mee willen verdienen. Ik mag mezelf daar ook bij rekenen, samen met heel wat andere Vlaamse of Nederlandse collegaatjes.
In de periode waar ik in een Privéhuis actief was heb ik kennis kunnen maken met tientallen andere dames uit de sector. De overgrootste meerderheid waren erg verstandige, mondige dames die bewust en met kennis van zaken voor de sector hadden gekozen. Vrolijke meiden die dagelijks met de glimlach klaar stonden om heren het naar hun zin te maken.
Uitzonderlijk heb ik er pijnlijke situaties meegemaakt, het ging dan vaak over piepjonge (meerderjarige) meisjes met een verslavingsproblematiek.
Wat we allemaal gemeen hadden was de geldnood. Geen verrassing, het is algemeen bekend dat je als sekswerker snel en eenvoudig een mooi loon kunt maken. Als alleenstaande mama, om de eindjes aan elkaar te knopen. Of als jongvolwassen vrouw een leuke reis te maken of in een luxewagen te kunnen rondrijden. Iedereen heeft zo zijn eigen redenen. Afhankelijk van de mate waarin je geld nodig hebt kom je dichter bij de grens tussen vrij of gedwongen prostitutie. Een meisje dat schulden heeft bij haar dealer zal geneigd zijn om een bepaalde klant of bepaalde handelingen toe te laten die ze anders zou weigeren.
In mijn ogen is dat een grote vergissing, klanten zijn niet dom en merken het gebrek aan enthousiasme beslist op. Hun ontevredenheid wordt misschien niet meteen geuit maar verschijnt wat later wel op internet. Hierdoor misloop je klanten die je wel liggen en waarvan je wel enthousiast wordt.
Bij een eerste ontmoeting weet je natuurlijk niet precies wat te verwachten, uit de communicatiestijl kun je misschien het een en ander afleiden maar het blijft toch een verrassing. Na die eerste date, maak ik een alias aan in mijn GSM, gekoppeld aan het telefoonnummer. Zo weet ik bij een eventuele nieuwe contactlegging over wie het gaat.
Mijn contactenlijst ziet er zo wel grappig uit, je komt er namen tegen als:
Nooit meer!
Verdient een tweede kans
GG bij een naam (Groot Geschapen)
De masseur
Smart Guy
Top!
...
Vroeger maakte ik na afloop van de eerste date meteen duidelijk dat een klant niet meer welkom was bij mij. Met de tijd heb ik ondervonden dat het beter is om dat niet te doen, het leverde mij de stempel 'arrogant' op. Er is blijkbaar maar een dunne grens tussen eerlijkheid en arrogantie!